Kościół katolicki od zarania stał na straży reguł ustanawianych w przeciągu wieków. Pomijając fakty, iż w niektórych przypadkach zmieniał je, gdy stanowiły niezbyt wygodną przeszkodę dla funkcjonowania hierarchii kościelnej. W odniesieniu do zwykłych wiernych nie był już tak wyrozumiały i miłosierny, Celibat wprowadzony po kilku wiekach naturalnego funkcjonowania nie był zapewne zgodny z naturą ludzką duchownych, ale dzięki temu można było uniknąć rozwodów wśród kleru. Sytuacja odnosząca się już do wiernych wcale nie przedstawia się optymistycznie. Mnogość rozwodów pośród nich, spowodowanych przeróżnymi sytuacjami życiowymi, powoduje, iż mogą czuć się poza obszarem kościelnego sacrum. Mimo, iż zgodnie z zapewnieniami, że rozwodnicy nie są wykluczeni ze wspólnoty, jednak fakt życia z kimś w związku wyklucza ich całkowicie. Nasuwa się w takim wypadku jedno z pytań, czy rozwodnik może być chrzestnym. Z całą pewnością tak, pod warunkiem, że całkowicie zrezygnuje z dotychczasowych więzi z obecnym partnerem, którego darzy prawdziwym miłosnym uczuciem, a w wielu przypadkach i z założonej nowej rodziny. Bezduszność pewnych kościelnych przepisów jawi się jako skierowana przeciw uczuciom i naturze ludzkiej. Losy i sytuacje każdej osoby są inne i specyficzne, nad którymi kościół powinien pochylać się indywidualnie. Jednak bezduszny moloch skorupy instytucji kościelnej nie jest zdolny do takich powołań. Sakrament chrztu udzielany za pieniądze nie jest na pewno pochwalany przez założyciela kościoła. Piętnująca ów powszechnie praktykowany proceder, obecna głowa papieska, nie jest wysłuchiwana przez podległych wysokich biskupich hierarchów, gustujących w dostatnim i materialistycznym życiu doczesnym. Być może obecny następca świętego Piotra zapoczątkował powrót do prawdziwych korzeni i sensu wiary, która przez wieki zmieniała swoje oblicze według upodobań hierarchów. Należy żywić nadzieję, że kościół powróci naturą do celów, do których został powołany czyli do jednostki ludzkiej, jej wartości i dobra.

Wydawać by się mogło, iż twoje aluminiowe przybory kuchenne lata świetności mają już za sobą. Stały się przybrudzone, a plam na nich nie jest w stanie wyczyścić nawet najlepszy środek. A może to tylko pozory?

Możesz im bowiem podarować jakby „drugie życie” – czyszcząc je w domowy sposób. W jaki? Czym wyczyścić aluminium? Zapraszam do dalszej lektury.

Pierwszym sposobem na przywrócenie życia twoim aluminiowym przyborom kuchennym jest użycie sody oczyszczonej i wody utlenionej. Są to bowiem niezawodne środki do czyszczenia brudnego aluminium oraz srebra. Aby przygotować środek, będzie ci potrzebna jedna łyżka sody oczyszczonej i dwie wody utlenionej. Najpierw aluminiowe naczynie polej wodą utlenioną, a następnie posyp sodą. Gdy już to zrobisz, wyczyść naczynie za pomocą szczotki lub szorstkiej gąbki. Po zakończonym szorowaniu natomiast umyj naczynie pod bieżącą wodą. Ze względu jednak na to, iż soda może powodować przebarwienia aluminium, używaj jej w rozsądnych ilościach.

Drugim sposobem jest wyczyszczenie aluminium za pomocą kwasku cytrynowego i soku z cytryny. To łagodne środki czyszczące, które bez najmniejszego problemu usuną z twojego naczynia wszelkie plamy. Do szczęścia potrzeba ci tylko dwóch łyżek – po jednej kwasku cytrynowego i soku z cytryny, a także szczoteczki. Oba składniki musisz połączyć ze sobą, a otrzymaną w ten sposób miksturę przelej na naczynie i wyszoruj je, używając szczoteczki. Potem zaś umyj je porządnie pod wodą.

Innym domowym i przy tym skutecznym środkiem na wyczyszczenie aluminium, jest mieszanka złożona z mąki, octu i soli. Do jej przygotowania potrzebować będziesz łyżki mąki, łyżki octu oraz łyżeczki soli. Teraz wszystkie te składniki musisz wymieszać, aż powstanie gładka pasta. Nałóż ją na zabrudzone naczynie, po czym zostaw to wszystko na trzydzieści, góra czterdzieści minut. Po wszystkim wyszoruj naczynie, umyj je i osusz. Gotowe!

Oczywiście nie są to wszystkie domowe sposoby na wyczyszczenie aluminiowych przyborów kuchennych – jest ich o wiele więcej i każdy jest wart przetestowania.

Żelazko jest jednym z niezastąpionych domowych sprzętów, choć prasowanie nie jest moim ulubionym zajęciem. Najczęściej wykonuje je przed telewizorem, łącze przyjemne z pożytecznym. Niestety nie rzadko zafascynowana serialem, zapominam o żelazku i powstają na nim nieprzyjemne plamy, przypalenie, które uniemożliwiają prasowanie. Okazuje się, że czyszczenie przypalonego żelazka nie należy do najtrudniejszych i do tego jest na to kilka sposobów.
1. Nasyp na czarno – białą gazetę soli kuchennej, a następnie prasuj te powierzchnie, aż żelazko będzie zupełnie czyste.
2. Sporządź roztwór z wody i octu (2 szklanki wody i 1/4 szklanki octu). Zwilż szmatkę i czyść nią delikatnie stopę żelazka. Dodatkowo, aby dotrzeć do trudno dostępnych miejsc, należy namoczyć patyczek kosmetyczny w samym occie i czyścić nim te miejsca.
3. Przygotuj roztwór w proporcjach 1:1 z wody, octu i soli. Podgrzej mieszankę, tak by wszystkie składniki połączyły się ze sobą i były jednolite. Nasączamy gąbkę lub szmatkę w tym i delikatnie czyścimy żelazko.
4. Trudne zabrudzenia można próbować wyczyścić sodą oczyszczoną. Zrób z niej pastę (wystarczy dodać odrobinę wody) i za pomocą szczoteczki delikatnie szoruj zabrudzenie, uważaj, aby nie zniszczyć powłoki stopy żelazka.
5. Jeśli substancja, która zabrudziła i przywarła do żelazka jest woskowata, to można ją wyczyścić za pomocą gazety. Nagrzej żelazko, a następnie prasuj nim gazetę, tak by substancja przykleiła się do niej.
6. Przypalone substancje oleiste usuniemy z pomocą amoniaku, którym należy przetrzeć żelazko.
7. Na rynku są dostępne również gotowe preparaty do czyszczenia żelazka i bez żadnych przeciwwskazań można z nich spokojnie korzystać. Jednakże warto mieć na uwadze, iż gotowe sklepowe preparaty są o wiele droższe niż domowe, niezastąpione produkty, jak ocet czy soda oczyszczona.
Zanim przystąpimy do czyszczenia żelazka, pamiętaj, by w instrukcji obsługi swojego modelu sprawdzić, jakie są zalecenia producenta. Niektóre sposoby mogą zniszczyć żelazko, tak jak np. czyszczenie teflonu sodą oczyszczoną.

Aplikując na interesujące nas stanowisko pracy zwykle musimy pamiętać o przygotowaniu odpowiednich dokumentów aplikacyjnych. CV czyli inaczej mówiąc życiorys zawodowy to elementarny oraz podstawowy dokument niezbędny podczas aplikowania na niemal każde stanowisko pracy. W C niezbędne jest zawarcie naszych danych osobowych, czyli imienia oraz nazwiska a także aktualnego miejsca zamieszkania. Ponadto należy tam umieścić informację o naszej edukacji oraz historię zatrudnienia, Warto także krótko oraz zwięźle opisać nasze główne obowiązki jakie pełniliśmy na poszczególnych stanowiskach- to zdecydowanie ułatwi potencjalnemu pracodawcy rozstrzygniecie ewentualnych dylematów związanych z kwestią czy powinien on rozważyć naszą kandydaturę na oferowane przez siebie stanowisko pracy czy też powierzyć je komuś innemu. Ponadto w cv podajemy tez informację o naszych dodatkowych umiejętnościach takich jak posiadanie prawa jazdy, umiejętność z zakresu obsługi komputera oraz urządzeń biurowych, a także inne przebyte kursy, szkolenia lub wolontariaty oraz działalność społeczna. W ostatnim punkcie cv warto jest także wspomnieć o naszych zainteresowaniach, pasjach oraz hobby – w ten sposób nasz przyszły pracodawca będzie mógł dowiedzieć się czegoś więcej o nas samych. W kwestii zainteresowań oraz hobby nie warto kłamać w cv ponieważ może okazać się podczas rozmowy rekrutacyjnej, że przyszły pracodawca także interesuje się podróżami lub modą i zada nam takie pytanie, na które nie będziemy w stanie odpowiedzieć i cała prawda wyjdzie na jaw a my sami zyskamy miano niewiarygodnych. Czy cv się podpisuje? Nie ma takiej konieczności. Bardzo wiele osób zadaje sobie takie właśnie pytanie czy cv się podpisuje – jednak to list motywacyjny należy podpisać a w cv zawrzeć jak najwięcej rzetelnych oraz konkretnych informacji o naszej ścieżce kariery zawodowej oraz wykształceniu i zainteresowaniach, czyli wszystkim co będzie potrzebne naszemu przyszłemu pracodawcy, aby stwierdzić czy dobrze sprawdzimy się na oferowanym przez niego stanowisku.

Królik domowy to bardzo miłe zwierzątko należące do rodziny zającowatych. W dawnych czasach żył dziko zanim został udomowiony przez Hiszpanów. W wielu polskich gospodarstwach hoduje się króliki. Może nie na skalę przemysłową, lecz dla własnego użytku. Hoduje się je dla mięsa, skór, a nawet wełny. Często też się zdarza zwłaszcza w miastach, że królik hodowany jest dla towarzystwa. I zajmuje takie miejsce, ja na przykład kot, czy pies. Czyli jest pupilkiem rodziny. Króliki mogą żyć nawet osiem lat i osiągać wagę do siedmiu kilogramów. Zdolność płciową uzyskują około szóstego miesiąca. Króliki bardzo dobrze widzą nawet w ciemnościach. Zresztą to właśnie w nocy są najbardziej aktywne, a w dzień oddają się drzemce. Króliki mają też dobrze rozwinięty węch. Czym karmić króliki ? Króliki, to zwierzęta roślinożerne. Posiadają bardzo dobrze rozwinięty układ pokarmowy, który jest dostosowany do konsumpcji różnego rodzaju pasz. Żołądek królika jest mały i słabo umięśniony i dlatego nie może w nim długo zalegać pokarm. Dlatego króliki muszą cały czas coś jeść, aby pokarm na bieżąco był przesuwany. A przesuwa się on wyłącznie pod wpływem nacisku. Gdy króliki nie mają co jeść, to podjadają nawet drewno np. z klatki lub własny kał, co najczęściej czynią w nocy. Dlatego każdy człowiek posiadający króliki musi pamiętać, o częstych dostawach pożywienia i wody. Każda przerwa w przyjmowaniu pożywienia powoduje u królików zaburzenia trawienne. Królik jednorazowo nie zjada dużo, ale musi jeść często i pobiera pokarm nawet 80 razy na dobę. Najważniejszym składnikiem diety królika jest siano. Ponieważ zawiera wiele suszonych roślin i ziół. W porze letniej może być to świeża trawa, byle tylko nie mokra. Królik zje także choć w małych ilościach zmielone ziarna zbóż, marchewkę i liście z kapusty. Chociaż z tymi ostatnimi nie należy przesadzać, gdyż duża ich ilość może powodować kłopoty trawienne u królika. Zje nawet świeże liście i gałązki drzew i krzewów owocowych. Poza właściwym odżywianiem króliki potrzebują dużo ruchu. I dlatego często skaczą po klatce.

Czasami nie zdajemy sobie sprawy z tego, że dieta powinna stanowić nasz styl życia. Dieta, która naznaczona jest zdrowymi posiłkami z mnóstwem wartości odżywczych. Taka żywność sprawia, że organizm nie tylko zdrowieje. Jego ciało oraz sylwetka również jest coraz piękniejsza. Jednym ze zdrowszych składników zdrowych posiłków jest owies, który warto wdrożyć do swojego jadłospisu. Tak zwana owsianka uważana jest za jeden z najzdrowszych pokarmów świata i nie bez przyczyny.

Owies i jego właściwości
Owies stanowi jedno z najzdrowszych zbóż, które mogą być składnikiem pokarmów wielu diet. Przede wszystkim zawiera sporą ilość błonnika, dzięki któremu oczyszczony zostaje cały układ pokarmowy. Zalegające w nim resztki pokarmowe mogą zaburzać jego pracę oraz zmniejszać możliwość rozkładania związków organicznych po całym organizmie przez układ pokarmowy. Wszystko jest ze sobą połączone. Tak, więc, dzięki wdrożeniu większej ilości błonnika w postaci na przykład owsa, możemy zapobiec wielu chorobom. Dlatego owies znany jest między innymi ze swojego pozytywnego działania na wzmocnienie układu odpornościowego. Przeciwdziałanie również cukrzycy oraz prowadzi do ułatwienia wypróżniania. Ponadto posiada on wysoką zawartość witamin zwłaszcza z grupy B, a także minerałów między innymi wapnia, magnezu, potasu. Stąd również wynika jego doskonale działanie na układ nerwowy. Radzi sobie z długotrwałym stresem oraz bezsennością. Zatem poranna owsianka pomoże uspokoić nerwy, dzięki czemu łatwiej stawimy czoła codziennym wyzwaniom.

Czy owies zawiera gluten?
Odpowiedź na to pytanie nie jest tak jednoznaczna jak mogłoby się wydawać. Owies może być zdrowym produktem nawet dla osób chorujących na tak zwaną celiakię. Jednak należy zwrócić uwagę na rodzaj jego produkcji. Ze względu na zanieczyszczenie owsa takimi zbożami jak pszenica, czy też jęczmień, owies nie jest uznawany za zboże bezglutenowe. Jednak jego kontrolowana uprawa powoduje, że na rynku dostępny jest tak zwany owies bezglutenowy, w pełni bezpieczny dla osób, które nie mogą spożywać produktów glutenowych.

Wraz z początkiem nowego roku rozpocząłem pracę w lokalnej firmie specjalizującej się w produkcji sprzętu AGD. Jestem pracownikiem na produkcji i moja dzienna norma to dziesięć godzin pięć dni w tygodniu.
Obecnie pracuję już pół roku.
Ostatnio strasznie się zdziwiłem, ponieważ okazało się, że mój pracodawca wysyła mnie na przymusowy urlop. Był to dla mnie wielki szok, bo nigdy się nad tym nie zastanawiałem czy pracodawca może wysłać pracownika na urlop. Postanowiłem porozmawiać z moimi kolegami z pracy, czy taka polityka urlopowa jest im znana czy po prostu taki zaszczyt spotkał tylko mnie.
Okazało się, że każdy pracownik firmy ma możliwość wypisania urlopu do kwietnia, jeżeli tego nie zrobi wtedy nasz kierownik wysyła pracownika, wtedy kiedy mu pasuje. A jako, że ja pracuję tylko pół roku i nikt mnie o tym nie poinformował, a ja w sumie sam też nie chodziłem i się nie pytałem, bo gdzie po trzech miesiącach pracy miałby mi przyjść do głowy urlop takowego podania o urlop nie złożyłem.
Byłem rozczarowany i zrozpaczony, ponieważ moja żona była w ciąży i miała wyznaczony termin na listopad i nie ukrywam na ten okres planowałem wykorzystać przysługujący mi wypoczynek, aby jej trochę pomóc i odciążyć w opiece nad maleństwem. Bałem się zgłaszać jakieś zażalenie do kierownictwa, ponieważ pracy szukałem przez bardzo długi czas i bałem się, że jak będę zgłaszał sprzeciw i będę się sprzeciwiał to po prostu mnie zwolnią, a wiadomo w drodze jest syn, więc zapewnienie rodzinie godnego bytu zależ ode mnie jako od głowy rodziny.
Chodziłem więc ze spuszczoną głową, zrezygnowany i gotowy żeby się poddać nawet nie podejmując próby wali o swoje. Mało się odzywałem w ostatnim czasie, co w końcu zaniepokoiło moich kolegów z hali, więc podjęli próbę rozmowy ze mną. Oczywiście im wyjaśniłem o co chodzi, na co oni zareagowali śmiechem, co mnie zdenerwowało, że ja im o tak poważnych sprawach, a oni się ze mnie wyśmiewają. Jak mi później wyjaśnili, każdy pracownik ma prawo do zadecydowaniu o połowie swojego urlopu, więc spokojnie mogę iść i przesunąć sobie połowę wolnego na dogodny dla mnie termin, bez żadnych konsekwencji. Nie taki więc wilk straszny jak go piszą,

Pieczarki to popularne grzyby hodowlane, a także występujące w lasach i na polach. Zwykle decydujemy się na zakup pieczarek w sklepie, te występujące w naturze powinni zbierać tylko doświadczeni grzybiarze.
Pieczarki to świetny dodatek do pizzy, zapiekanek, tostów, zup, sosów, sałatek i wielu innych potraw. Na stałe zagościły na naszych stołach, doskonale podkreślając smak posiłków. Wielu z nas lubi podjadać je jeszcze w trakcie przygotowywania potrawy. Czy można jeść surowe pieczarki?
Większość grzybów, szczególnie zbieranych w lesie, wymaga obróbki cieplnej. Na surowo są bardzo szkodliwe, nie tylko dla układu pokarmowego. Pieczarki są jednak jednym z niewielu grzybów, które można jeść na surowo. Niewielka ilość nie powinna nam zaszkodzić. Trzeba jednak uważać, aby nie spożywać ich w nadmiarze, ponieważ zawierają dużo chityny, związku o charakterze błonnika pokarmowego. Nie ulega on trawieniu, zalegając dość długo w przewodzie pokarmowym. Osoby wrażliwe mogą więc odczuwać spory dyskomfort po zjedzeniu pieczarek bez obróbki cieplnej.
Pieczarki zawierają także agarytynę. Związek ten może mieć właściwości rakotwórcze, ale w tradycyjnych pieczarkach znajduje się go niewiele. Naukowcy wciąż prowadzą badania dotyczące wpływu agarytyny na zdrowie człowieka, jednak niewielka ilość pieczarek nie jest w stanie dostarczyć nam tak dużej dawki tego związku, aby stanowił on zagrożenie dla naszego zdrowia. Wysoka temperatura zmniejsza zawartość agarytyny w pieczarkach. Pieczarki warto też poddać obróbce termicznej, ponieważ zawierają cenne polifenole, związki o działaniu antyoksydacyjnym. Neutralizują one wolne rodniki, chroniąc komórki naszych organizmów przed negatywnym wpływem środowiska. Wysoka temperatura aktywuje polifenole.
Czy można jeść surowe pieczarki? Mało kto jest w stanie zjeść duże ilości surowych pieczarek, które mogłyby poważnie mu zaszkodzić. Amatorzy surowych pieczarek o zdrowych żołądkach mogą więc od czasu skusić się na zjedzenie ich bez obróbki cieplnej, jednak powinni spożywać je z umiarem.